dehin [də'hin]

adv. - dahin, weg, fort; via. [də zeɪnt ʃɔn gə'beːn də'hin] - die waren schon fort; erano già (andati) via, erano già partiti. [ɪ ɔn ʃɔn gə'hɛərt 'voʊrmɪtn'toːge ɪme 'dörf, iː, as də 'baːratn ɔɪs gə'beːn - na, də 'khɪə, ne’ - 'ɔla gə'beːn 'gɛən, ma 'boʊl də'zɛl ka'dourars ʊnt kʊ'mɛlgars ɔnt ʃɔn ɔɪs gəhɔt də khɪə də'hin] - ich habe am Vormittag in der Unterzahre gehört, daß sie - nein, die Kühe, nicht? - alle fort wären, aber die Leute von Cadore und Comelico hatten sehr wohl ihre Kühe schon weg(gebracht); avevo già sentito prima di mezzogiorno, a Sauris di Sotto, che erano andate - no, le vacche, vero? - che tutte erano andate, ma difatti quei Cadorini e Comelicani avevano già (condotto) via le (loro) vacche (dalla malga). Im Sinne von nhd. 'weg-' haben die Sieben Gemeinden und die Zahre (neben mhd. fürder-, ↑vuder) mhd. dahin(-); fort(-) ist nur in den Siedlungen mit "modernerer" Mundartbasis (z.B. in Lusern) üblich; weg(-) ist offensichtlich im Südbair. in dieser Bedeutung noch jünger (aber vgl. mhd. enwëc(-), ↑abege).